Maandag 17 augustus 2015 : terug naar Amsterdam

[Steven]  We staan op om 5h30. Na een snelle douche en opruimen zitten we klokke 6h00 aan het ontbijt. Dat blijkt uitstekend, en wederom zijn we erg onder de indruk van de service in dit hotel, die echt prima is. En, zoals Pablo zegt, het lijkt dat de mensen echt vriendelijk zijn, niet (alleen) omdat het hun werk is.

We vragen de hostess een laatste foto te maken van vader en zoon in de signature lounge van het Caravelle hotel, en gaan dan met een taxi naar het vliegveld. Pablo koopt kadootjes voor zijn moeder en stiefzusters, ik koop een paar zakjes gedroogde mango, en dan zijn we onderweg naar Bangkok. 

Op het vliegveld van Bangkok hebben we een uur pauze. Ik maak snel een verslagje van de vorige dag, maar zie later dat er de nodige fouten in zitten; nou ja, die zal ik in Amsterdam corrigeren. 

Als we op de KLM vlucht van Bangkok naar Amsterdam zitten, voelen we dat we echt weg zijn uit uit Azië. We genieten van de uitstekende service aan boord, en kijken vele films, o.a. Bloed zweet en tranen, en Water Diviner, een film over de slag bij Gallipoli en een vader die zijn zoons zoekt. 

Om kwart over zes komen we aan op Schiphol, na een reis van 11 uur. We pakken de trein naar Bilthoven om mijn moeder / Pablo's oma te zien, en gaan daarna naar de Herengracht. De vakantie is voorbij! 

Ik denk met grote dankbaarheid terug aan de reis. Alles verliep uitstekend, we hebben geen ongelukken gehad, zijn niet beroofd en hebben niets kwijtgeraakt. We zijn vele nieuwe ervaringen rijker, en wat is Pablo toch heerlijk reisgezelschap! Volgende zomer maken we misschien nog zo'n reis - we weten nog niet waarheen - maar daarna gaat Pablo waarschijnlijk alleen op vakantie. Hopelijk zit er dan nog wel een weekje samen in, of althans een paar dagen. En als het niet zo is, is het ook goed en heb ik in elk geval vele geweldige herinneringen. We zullen zien! 

Zondag 16 augustus 2015 : Mekong en een heerlijk hotel in Saigon !

[Steven]  Ik sta op rond half zeven en ga dan op ons terrasje zitten. De zon schijnt, het zicht op de waterplanten en het water is fantastisch. Er is al veel activiteit, een kraan baggert de toegang tot het resort vrij, veel boten varen op de rivier.

Ik neem een duik in het zwembad en maak dan Pablo wakker, want we willen naar de floating market in Cai Be. Maar eerst gaan we heerlijk ontbijten in het restaurant, met zicht op het water. 

We maken ons klaar voor de reis; Pablo wil nog "even" naar het toilet, daarna doe ik nog een wasje - we moeten ons voorbereiden op het chique Caravelle hotel, waar we geacht worden "smart casual" te verschijnen - en dan opeens is het gedaan: we pakken een paar fietsen en rijden weg. 

Het fietsen is heerlijk, we voelen ons echt in Vietnam. Onderweg zien we veel eenvoudige huizen, maar soms ook een deftiger exemplaar, duidelijk van een goed boerende Vietnamees. Na een kilometer bedenk ik me dat ik mijn portemonnee thuis heb laten liggen. Een beetje dom, zou de koningin zeggen. Pablo zegt dat het niet zo erg is - we willen toch niets kopen? - en we vervolgen onze weg. We komen op de (normale) markt van Cai Be, waar een pont is waarmee ik graag een stukje zou willen varen, maar zonder geld gaat dat natuurlijk niet. Ik zou ook wel graag ergens iets willen drinken, en realiseer me dan dat ik het onaangenaam vind om zonder geld op weg te zijn. Ik vraag aan Pablo of hij het goed vindt als ik even terug ga om geld te halen. Pablo vindt het goed, maar hij wil niet op me wachten in een cafeetje in Cai Be - zoals ik had voorgesteld - maar mee naar het hotel. 

Thuisgekomen genieten we beide van onze koele hotelkamer. Na 10 minuten wil ik weer terug om de floating market te zoeken, maar Pablo zegt dat hij liever op de kamer blijft. Dat is prima natuurlijk, en ik ga alleen op stap. In mijn eentje geniet ik anderhalf uur enorm van de Mekong delta: bij aankomst in Cai Be neem ik voor 4500 dong (20 eurocent) een pont naar het To Phong eiland en rijd daar een tijdje rond in een jungle-achtige omgeving, met redelijk veel Vietnamezen en af en toe een huis of een motor, maar zonder één andere toerist tegen te komen; ik heb me deze vakantie niet eerder zo "depaysé" gevoeld. Dan ga ik met dezelfde pont terug; ik ga een ander pontje over (2000 dong, 8 eurocent voor een retourtje), rijd nog wat bewonderend rond, en bezoek dan de "normale" markt van Cai Be. Er zijn vele soorten groente, zelfs bloemen - toch echt een luxe product - maar het meest bijzondere vind ik de eetbare dieren. En dat zijn er vele, en (bijna) alle leven nog - zodat ze gegarandeerd vers zijn, vermoed ik: vissen, muizen, padden, ontvelde kikkers (klaar voor de pan), eenden, kippen, en tot slot, niet levend, kippenpoten (voor de soep, neem ik aan). Het is een lust om hier rond te lopen. 

Ik ga naar de kerk van Cai Be, en neem dan op een terrasje een koude cola tegen de zeer aantrekkelijke prijs van 8000 dong (35 eurocent). Ondertussen heb ik de floating market nog steeds niet gezien. Ik kijk de wateren af, maar weet niet waar ik moet zijn - ik vermoed dat de markt al voorbij is en ik te laat ben. Nou ja, dit alles was ook prima. 

Thuisgekomen is Pablo zeer relaxed in zijn boek aan het lezen op ons heerlijke terrasje. We maken onze spullen in orde, checken uit en gaan dan voor vertrek nog een beetje kajakken. Dat blijkt wat tegen te vallen, want we moeten in een begrensd stuk water van 150 x 30 meter blijven. Ik neem nog snel een plons in het zwembad en dan gaan we met een taxi naar het busstation van de Futa bussen. 

De busrit is goedkoop (4 euro) maar uiterst luxe: we krijgen ieder een bed waarin we horizontaal in een kleine drie uur naar Saigon worden vervoerd. Onderwijl laat de muziekinstallatie heerlijke muziek horen, wat wil een mens nog meer?

In Saigon worden we bij het uitstappen belaagd door een serie mensen die diensten aanbieden. Vele willen ons per motor naar het centrum brengen, maar dat willen wij liever niet. Een oude baas biedt een taxi aan, en daar gaan we graag op in. Wij zeggen dat we naar het Caravelle hotel willen; hij kent dit iconische hotel niet, maar met hulp van collega's begrijpt hij toch waar het is. Met een eigenaardige stijl - kan hij nog wel alles goed zien op de weg? - rijdt hij ons naar ons laatste hotel. 

In het Caravelle hotel worden we als koningen ontvangen. In de "signature" lounge voor VIP's krijgen we een heerlijk welkomstdrankje, en dan worden we naar onze kamer begeleid. Die blijkt (toch) in de nieuwe vleugel te liggen - de Lonely Planet had me op het verkeerde been gezet - en ik besluit daarom een upgrade te nemen naar een kamer in de oude, historische vleugel van het hotel. Het is niet gratis, maar dan heb je ook wat: een suite met eigen balkon en zicht op het operaplein. Wow! Dit moet hetzelfde uitzicht zijn dat het internationale perscorps had gedurende de Vietnam oorlog, toen (bijna) alle journalisten vanuit dit hotel de wereld over de oorlog informeerden. 

We genieten met volle teugen van deze bijzondere plek. We nemen een smoothie op de rooftop bar (Saigon Saigon), en deze blijkt, samen met de drie mango smoothies in Hanoi, de beste te zijn van de hele reis: mango/basilicum/aardbeien (Pablo) en banaan/gember/appel (Steven). Waanzinnige kwaliteit! 

We gaan naar de signature lounge voor een drankje, maar daar blijken ook heerlijke "gratis" hapjes en drankjes te zijn: we besluiten hier te dineren, en genieten enorm van de culinaire hoogstandjes.  Pablo voelt zich duidelijk enorm in zijn sas, en ik geniet daarom dubbel - voor hem en voor mezelf. 

Dan gaan we lezen op ons balkon, en bewonderen ondertussen het fantastische uitzicht. Het Continental hotel aan de overkant is fraai verlicht, motors rijden af en aan, mensen steken behendig over, en de bouw van de metrohalte vordert gestaag in Vietnamees-Japanse samenwerking. Ik ben enorm blij met onze upgrade, want nu blijkt wat een geweldig hotel dit is, en wat een geweldige kamer we hebben. 

We ronden de avond af met een laatste drankje in de Saigon Saigon bar: een chocolade smoothie voor Pablo en een cocktail Saigon Saigon voor mij. 

Dan gaan we naar bed, dat heerlijk ligt en volgens Pablo een wolk lijkt. Het is pas half elf, maar morgen moeten we al om 5h30 opstaan om onze vlucht naar Nederland te halen. 

Zaterdag 15 augustus 2015 : in de Mekong delta

[Pablo]  Als de dag begint genieten we meteen weer van het waanzinnige uitzicht over de Saigon rivier, die langs ons hotel stroomt. Om echt wakker te worden besluiten we naar het zwembad boven te gaan en een duik te nemen. Bij het zwembad speelt nog steeds dezelfde vervelende luide pop muziek waar niemand naar wilt luisteren, en dus gaan we vrij snel terug naar de kamer om op te ruimen en op ontbijtjacht te gaan. 

In de straat achter ons hotel vinden we een westers geïnspireerd café dat Trung Nguyen heet. Het blijkt echter niet een geslaagde zaak, want het heeft langzame service, een dode sfeer en een duidelijke schaarste aan ontbijt eten. Er zijn tientallen variaties van koffie verkrijgbaar, maar geen broodjes, gebakjes of croissants of ook maar iets dat in een café thuishoort. In plaats daarvan kun je kip en soep krijgen; maar om tien uur 's ochtends is dat niet onze favoriete keuze. 

We besluiten een taxi te nemen naar het busstation en daar iets te eten. Inderdaad is er daar meer aanbod, en we nemen allebei een heerlijk broodje omelet met kruiden en koriander, en samen met twee cola's kost het niet eens drie euro. De bus kaartjes (van de normale Vietnamese bus waar normale Vietnamezen mee naar het platteland reizen) blijken ook een superredelijke prijs te hebben; 5 euro per persoon! In vergelijking met de 76$ dat het hotel vroeg om ons per taxi op te halen kost dit echt een appel en een ei. 

De reis is veel beter dan we verwachtten; de bus is comfortabel, de rit snel en de service professioneel, want er is inbegrepen een waterflesje en een nat doekje om je op te frissen. Ik lees in het boek Stoner van John Williams, waar ik inmiddels op 3/4 ben, en pap maakt zijn verslag van gisteren en surft door het internet. Raar hè? 

Als we aankomen in Vinh Long merken we dat we eigenlijk beter bij een eerdere stop hadden kunnen uitstappen, want we zullen per taxi een behoorlijk stuk moeten omrijden langs de kronkelige rivier om bij het hotel te komen, dat aan een ander stuk en aan de andere kant van de rivier ligt. Of was het toch een goed idee om in Vinh Long uit te stappen? De man die ons een taxi regelt stelt namelijk voor om vanaf de haven in Vinh Long een boot te nemen. Het klinkt als een erg logische oplossing en voor de ervaring doen we het graag. 

Inderdaad is het een uitstekend idee! Terwijl we in een privé bootje varen langs de waanzinnig brede rivier biedt de ondergaande zon een fantastisch uitzicht op het water. We zien allemaal mensen die langs het water leven en allemaal kleine scenes ontwikkelen zich voor onze ogen; een man die zich wast in de rivier, een moeder die haar kind voedt, een stel jongens die aan het spelen zijn en een andere jongen in het water duwen (om daarna allemaal ook in het water te springen) ... Er is veel leven te zien. 

Als we aankomen bij het hotel is het echt een schok; de normale huisjes en hutten die we naast het water zagen hebben helemaal niks te maken met de luxe van dit resort, en dat kunnen we goed waarderen. Het hotel is erg mooi en biedt heel veel verschillende diensten aan; van massages en zwembad tot een biljard tafel en gratis kajakken en fietsen huren. Toch voelen we ons pas echt koningen als we aankomen in onze bungalow en het waanzinnige uitzicht op de rivier zien. Dat de zon net ondergaat maakt het een bijna dromerige ervaring om daar te kunnen zijn.  We nemen een cola en biertje om dit spektakel bij te wonen. 

Omdat het bijna donker is, kunnen we niet kajakken, ook al was dat de oorspronkelijk plan. We gaan in plaats daarvan naar het zeer fraaie zwembad. Pap en ik verbazen ons allebei over een meisje (circa 10 jaar oud) dat zelfstandig haar wiskunde huiswerk doet terwijl haar ouders ergens anders zijn. Op een gegeven moment besluit ze dat het wel genoeg is geweest en gaat dan wat baantjes zwemmen. Kinderen die zo zelfstandig zijn zie je niet vaak. 

Na het zwemmen gaan we ons aankleden en bestellen bij het terras bij het restaurant twee bananen smoothies. De ober komt echter snel terug en vertelt dat de mixer niet werkt en vraagt of we een alternatief drankje willen hebben. Dat kiezen we (lemon juice) en hij vertrekt, om na korte tijd wéér terug te komen en ons te vertellen dat ze de mixer inmiddels weer aan de praat hebben gekregen en om te vragen of wij de oorspronkelijke smoothies toch willen. Ja graag, en dank u voor het vragen. Als Pap in de keuken zou hebben gestaan zou hij gewoon onze alternatieve keuze hebben geserveerd, dat is namelijk minder gedoe ...

Het is donker buiten en we hebben honger; sinds het omelletje van vanochtend hebben we niks gegeten, en het is al half acht. Diner zou daarom uiterst goed moeten smaken maar dat is helaas niet zo. Het is zeker niet fout of zo, en de voorgerechten zijn heel goed voorbereid, maar het is niet spectaculair ... (Wat zijn we ook ontzettende Bourgondiërs!). Achter ons is een Nederlands gezin met een jongen en een meisje die rond de 10 en 12 jaar oud zijn, en sommige momenten van de conversatie met hun ouders zijn te grappig om niet te lachen, bijvoorbeeld als het meisje zegt dat haar ouders erg ouderwets zijn. 

Dessert is een zabaione met fruit, en dit toetje is in dezelfde lijn als het diner; goed maar niet geweldig. Achteraf gezien was het het niet echt waard, vooral omdat pap de stukken ananas niet goed kon trekken. Na een vrij vermoeiende reisdag, ofschoon hij vol met fantastische ervaringen was, maken we er een snel einde aan, en gaan naar bed. Morgen moeten we vroeg op om de drijvende markt te bezoeken. 

Caput selectum 2 : vloertegels in Saigon

[Steven]  Ook in Saigon blijken erg mooie vloertegels te zijn. Een selectie: