[Steven] Vandaag horen we de wekker om 6h00. Vroeg opstaan is niet echt het sterkste punt van Pablo en zijn vader, maar toch zitten we 20 minuten later geschoren, gewassen en gekleed in de ontbijtzaal van het hotel. Daar nemen we een vers ommeletje en genieten we (wederom) van het schitterende uitzicht over het Kiem Lake. Zeer prettig begin van de dag!
Onze bus naar Sapa komt ons ophalen tussen 6h30 en 7h00, en in de tussentijd zitten we in de lobby van het hotel en wachten op de rekening voor ons hotelverblijf. Die komt net op tijd, en even na 7h00 nemen we plaats in het busje, waar al 3 mensen zitten (jonge backpakkers uit UK en Australië). Later komen er twee Nederlanders, twee Spanjaarden en twee Fransen bij (de Franse vrouw heeft een Vietnamese moeder en heeft dus twee nationaliteiten).
[Pablo] De reis van circa zes uur wordt opgesplitst in drie stukken van 2 uur met tien minuten pauze er tussenin. Onderweg is er van alles te zien: een eindeloze hoeveelheid brommers en motors die de stad proberen binnen te komen, schitterende rijstplantages, mensen die eenzaam fruit verkopen langs de weg, en een steeds tropischer aandoend landschap met veel palmbomen. Tijdens de reis begin ik me langzamerhand slechter te voelen; misschien komt het door het water in de mangosapjes van gisteren, of door het eten in Vietnam. Hoe dan ook, het is een opluchting om aan te komen in Sapa, en daar in het restaurant het toilet te kunnen bezoeken. We gaan daarna naar het hotel om in te checken. Om half drie vertrekken we naar de rijstvelden rond Sapa om daar te wandelen met onze groep.
[Steven] De uitzichten op het platteland rond Sapa zijn overweldigend mooi. Dit is absoluut een lange reis waard! We maken meteen veel foto's, maar genieten vooral door "mindful" te zijn en het landschap in ons op te nemen! De tocht gaat over een vrij breed pad, over een wiebelige brug, en dwars door rijstvelden. Plaatselijke vrouwen begeleiden ons, ze zijn vast uit op een financiële bijdrage en doen hun uiterste best om dienstbaar te zijn bij het doorkruisen van de modderige "paden".
Onderweg kunnen we bij een paar huizen naar binnen kijken, hetgeen interessant is maar ook een ongemakkelijk voyeuristisch karakter heeft. Pablo converseert tijdens het wandelen met de Britse meisjes, en kan met zijn recente ervaringen in Cambridge in Oxford een aardig woordje meepraten. Pablo komt ook voor de eerste keer in aanraking met soft-drugs, dat wil zeggen, hij ruikt aan bladeren van een cannabis plant ("feels like home").
Pablo voelt zich steeds slechter; hij wil graag naar het toilet en heeft neiging om over te geven. Ik weet niet zo goed wat te doen, heb ook geen medicijnen bij me. Bij een huisje kan Pablo even naar het toilet, maar het helpt niet echt. Pablo wil vooral dat de tocht over is en hij naar huis kan. Gelukkig hebben wij niet voor de homestay gekozen, maar hebben we een overnachting in een hotel in Sapa. Dat scheelt 4 km lopen!
Aan het einde van de route, na een bezoek aan een ziekenhuis met mooie tegels, wil de vrouw die met mij meeliep graag "cashen", en ze wil dat ik iets van haar koop. Mijn permanent-latente schuldgevoel speelt op, en uiteindelijk koop ik een sjaal van haar voor 150.000 dong (6.7 euro; advies- c.q. vraagprijs was 500.000 dong, 22 euro). Lastige situaties.
We gaan met een taxi naar het hotel. Daar gaat Pablo meteen naar de badkamer, en daarna te bedde. Ik doe met hem mee. Rond 22h00 staan we op; er is geen eten meer, maar we kunnen nog wel een drankje drinken (cola en een biertje). Pablo leest in zijn boek - dat gelukkig steeds meer bevalt - en ik schrijf dit verslagje. Om 24h gaan we weer te bedde. Morgenochtend zullen we bekijken of Pablo weer mee kan lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten