[Steven] Het was de bedoeling om vandaag lekker lang uit te slapen, maar de verdwijning van mijn kredietkaart doet me toch om half acht opstaan. Bij de bank hebben ze mijn kaart gevonden, maar men zegt me dat ik hem pas terug kan krijgen als mijn Belgische ING bank de kaart gedeblokkeerd heeft. Ik bel mijn bank, maar de 24h service is er alleen voor het blokkeren van kaarten, niet voor het deblokkeren. Ik moet dus wachten tot de ING bank opengaat, dat is om 8 uur Belgische tijd, ofwel 13h in Vietnam.
Ik ga terug naar het hotel, waar Pablo nog heerlijk ligt te slapen. Ik besluit een poging te wagen zelf ook nog een beetje te slapen, en dat lukt warempel: tegen twaalven word ik weer wakker. Ik help Pablo uit dromenland, we douchen, ruimen op en doen de outcheck, en gaan dan naar een cafeetje in het centrum, waar we een heerlijk ommeletje en seafood spring rolls nemen.
Ik bel mijn bank; de vriendelijke meneer aan de telefoon zegt dat er niets aan de hand is met mijn kaart, en dat hij ook niet geblokkeerd is geweest. De fout moet dus liggen bij de Vietnamese ATM.
Ik ga weer terug naar de bank, zeg dat er niets aan de hand is met mijn kaart, en vraag de kaart terug. Dat kan niet, er moet een schriftelijke verklaring komen van ING België dat de kaart goed is en ik hem weer mee kan nemen. Nu wordt het mij te gortig, en ik vraag de manager te spreken. Dat duurt tien minuten, maar dan word ik door haar te woord gestaan. Ik leg de situatie duidelijk maar krachtig uit, en zeg dat ik voor 15 uur de kaart terug wil hebben, omdat de vlucht van Pablo en mezelf naar Danang om 17h vertrekt. Zij vraagt om een half uur, tot 14h45.
Ik ga terug naar het cafeetje waar Pablo was gebleven. Daar schrijf ik mijn blog, kom wat tot rust, en besluit de bank een kwartier langer de tijd te geven om de zaak te regelen. Om 15h zijn Pablo en ik weer terug bij de balie. Daar worden we verzocht plaats te nemen; ik geef op verzoek mijn paspoort, en men begint heel veel heen en weer te rennen. Om 15h25 word ik gevraagd om twee verklaringen te tekenen, en dan krijg ik mijn kredietkaart weer terug.
Ik merk dat het me moeite koste om in deze omstandigheden beleefd en rustig te blijven, wat ik wel graag zou willen zijn; aan de andere kant denk ik dat mijn boosheid en duidelijke taal tegen de manager wel geholpen hebben om de zaak vlot te trekken. Hmm, niet eenvoudig dit.
Pablo en ik gaan snel naar het hotel, halen onze bagage op, en gaan dan met een taxi naar de luchthaven. Het is al 15h47 als we wegrijden, en onze vlucht is om 17h. Maar de luchthaven blijkt vlakbij de stad, en om 16h05 staan we bij de check-in balie. We geven elkaar een high-five: alles spoort weer.
In het vliegtuig leest Pablo in Stoner en luistert wat muziek, terwijl ik de reisgids bekijk en wat aan mijn verslag werk.
Nadat we zijn geland gaan we meteen op zoek naar een taxi. We hebben al een ritprijs afgesproken wanneer we ons realiseren dat we vergeten zijn om onze bagage op te halen: kennelijk waren we erg ontspannen (of verstrooid ...). De taxichauffeur moet lachen als we na een paar minuten met onze bagage terugkomen.
In de taxi naar Hoi An merken we weer wat we al vele malen hebben ervaren: de gemiddelde Vietnamees spreekt geen woord Engels. Hoi An is het enige wat onze chauffeur begrijpt, en de naam van het hotel moet ik hem op de iPad laten zien. Verder is er echt nul communicatie mogelijk. Als je redelijk tot goed Engels spreekt kan je volgens mij in dit land een fortuin maken.
Na enig zoeken komen we bij het hotel: het zijn losse bungalows in een mooie tuin, erg leuk. De kamer is waanzinnig mooi en ruim, en de prijzen van de minibar zijn super redelijk (10.000 dong - 50 cent - voor een biertje).
We gaan gelijk op pad en fietsen met gratis hotelfietsen naar een restaurantje. Daar neem ik een salade, en Pablo garnalen, want dat was hem gisteren erg goed bevallen. Naast ons komt een gemengd Duits-Vietnamees gezin zitten; het lijkt erop dat de Duitse meneer na de geboorte van zijn Arische dochter gescheiden is en met een Vietnamese is getrouwd, waarmee hij nog twee kinderen heeft gekregen. De vader, moeder en broer van zijn tweede vrouw zijn ook aanwezig, denken we. Pablo en ik genieten ervan om de situatie zo te ontleden.
Na het eten doen we een spelletje biljard in een grote biljartclub met zo'n 20 tafels. Ik win met overmacht het eerste spelletje, Pablo idem het tweede spelletje. In de beslissende partij blunderen we beide veel, maar win ik net, en is het dus 2-1. We doen nog een extra spelletje, dat Pablo zeer overtuigend wint. Dit ruikt naar meer.
Ik zweet als een otter, ben drijfnat. We gaan naar huis, chillen nog wat en gaan slapen. Morgen Hoi An!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten