[Pablo] Als de dag begint genieten we meteen weer van het waanzinnige uitzicht over de Saigon rivier, die langs ons hotel stroomt. Om echt wakker te worden besluiten we naar het zwembad boven te gaan en een duik te nemen. Bij het zwembad speelt nog steeds dezelfde vervelende luide pop muziek waar niemand naar wilt luisteren, en dus gaan we vrij snel terug naar de kamer om op te ruimen en op ontbijtjacht te gaan.
In de straat achter ons hotel vinden we een westers geïnspireerd café dat Trung Nguyen heet. Het blijkt echter niet een geslaagde zaak, want het heeft langzame service, een dode sfeer en een duidelijke schaarste aan ontbijt eten. Er zijn tientallen variaties van koffie verkrijgbaar, maar geen broodjes, gebakjes of croissants of ook maar iets dat in een café thuishoort. In plaats daarvan kun je kip en soep krijgen; maar om tien uur 's ochtends is dat niet onze favoriete keuze.
We besluiten een taxi te nemen naar het busstation en daar iets te eten. Inderdaad is er daar meer aanbod, en we nemen allebei een heerlijk broodje omelet met kruiden en koriander, en samen met twee cola's kost het niet eens drie euro. De bus kaartjes (van de normale Vietnamese bus waar normale Vietnamezen mee naar het platteland reizen) blijken ook een superredelijke prijs te hebben; 5 euro per persoon! In vergelijking met de 76$ dat het hotel vroeg om ons per taxi op te halen kost dit echt een appel en een ei.
De reis is veel beter dan we verwachtten; de bus is comfortabel, de rit snel en de service professioneel, want er is inbegrepen een waterflesje en een nat doekje om je op te frissen. Ik lees in het boek Stoner van John Williams, waar ik inmiddels op 3/4 ben, en pap maakt zijn verslag van gisteren en surft door het internet. Raar hè?
Als we aankomen in Vinh Long merken we dat we eigenlijk beter bij een eerdere stop hadden kunnen uitstappen, want we zullen per taxi een behoorlijk stuk moeten omrijden langs de kronkelige rivier om bij het hotel te komen, dat aan een ander stuk en aan de andere kant van de rivier ligt. Of was het toch een goed idee om in Vinh Long uit te stappen? De man die ons een taxi regelt stelt namelijk voor om vanaf de haven in Vinh Long een boot te nemen. Het klinkt als een erg logische oplossing en voor de ervaring doen we het graag.
Inderdaad is het een uitstekend idee! Terwijl we in een privé bootje varen langs de waanzinnig brede rivier biedt de ondergaande zon een fantastisch uitzicht op het water. We zien allemaal mensen die langs het water leven en allemaal kleine scenes ontwikkelen zich voor onze ogen; een man die zich wast in de rivier, een moeder die haar kind voedt, een stel jongens die aan het spelen zijn en een andere jongen in het water duwen (om daarna allemaal ook in het water te springen) ... Er is veel leven te zien.
Als we aankomen bij het hotel is het echt een schok; de normale huisjes en hutten die we naast het water zagen hebben helemaal niks te maken met de luxe van dit resort, en dat kunnen we goed waarderen. Het hotel is erg mooi en biedt heel veel verschillende diensten aan; van massages en zwembad tot een biljard tafel en gratis kajakken en fietsen huren. Toch voelen we ons pas echt koningen als we aankomen in onze bungalow en het waanzinnige uitzicht op de rivier zien. Dat de zon net ondergaat maakt het een bijna dromerige ervaring om daar te kunnen zijn. We nemen een cola en biertje om dit spektakel bij te wonen.
Omdat het bijna donker is, kunnen we niet kajakken, ook al was dat de oorspronkelijk plan. We gaan in plaats daarvan naar het zeer fraaie zwembad. Pap en ik verbazen ons allebei over een meisje (circa 10 jaar oud) dat zelfstandig haar wiskunde huiswerk doet terwijl haar ouders ergens anders zijn. Op een gegeven moment besluit ze dat het wel genoeg is geweest en gaat dan wat baantjes zwemmen. Kinderen die zo zelfstandig zijn zie je niet vaak.
Na het zwemmen gaan we ons aankleden en bestellen bij het terras bij het restaurant twee bananen smoothies. De ober komt echter snel terug en vertelt dat de mixer niet werkt en vraagt of we een alternatief drankje willen hebben. Dat kiezen we (lemon juice) en hij vertrekt, om na korte tijd wéér terug te komen en ons te vertellen dat ze de mixer inmiddels weer aan de praat hebben gekregen en om te vragen of wij de oorspronkelijke smoothies toch willen. Ja graag, en dank u voor het vragen. Als Pap in de keuken zou hebben gestaan zou hij gewoon onze alternatieve keuze hebben geserveerd, dat is namelijk minder gedoe ...
Het is donker buiten en we hebben honger; sinds het omelletje van vanochtend hebben we niks gegeten, en het is al half acht. Diner zou daarom uiterst goed moeten smaken maar dat is helaas niet zo. Het is zeker niet fout of zo, en de voorgerechten zijn heel goed voorbereid, maar het is niet spectaculair ... (Wat zijn we ook ontzettende Bourgondiërs!). Achter ons is een Nederlands gezin met een jongen en een meisje die rond de 10 en 12 jaar oud zijn, en sommige momenten van de conversatie met hun ouders zijn te grappig om niet te lachen, bijvoorbeeld als het meisje zegt dat haar ouders erg ouderwets zijn.
Dessert is een zabaione met fruit, en dit toetje is in dezelfde lijn als het diner; goed maar niet geweldig. Achteraf gezien was het het niet echt waard, vooral omdat pap de stukken ananas niet goed kon trekken. Na een vrij vermoeiende reisdag, ofschoon hij vol met fantastische ervaringen was, maken we er een snel einde aan, en gaan naar bed. Morgen moeten we vroeg op om de drijvende markt te bezoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten