[Steven] De bus komt ons om 8 uur ophalen om naar Halong Bay te gaan. We rijden langs nog een paar andere hotels en gaan dan met 12 mensen op pad. Onze reisleider Duong ("zeg maar 'sugar'") spreekt goed Engels en lijkt een slim mannetje. Hij heeft ook humor!
De tocht naar Halong Bay duurt drie en een half uur. Onderweg stoppen we bij een "koopgoot" waar we handig doorheen gestuurd worden (de bus stopt aan de ene kant, en wij worden aan de andere kant weer opgehaald). Verwonderd lopen we door het grote aanbod aan koopbare spullen; het vreemdst zijn de grote sierstenen, met (vraag-)prijzen tot 19 miljard dong (850.000 dollar, voor een twee meter hoge steen). Een aardige verkoopster verzekert me dat er regelmatig stenen worden verkocht, "shipping included". Hier blijkt weer hoe verschillend mensen zijn, want ik zou er niet aan moeten denken zo'n steen te kopen/krijgen/hebben.
Als we bij Halong Bay aankomen worden we meteen op een platbodem gezet die ons naar de boot van V'Spirit voert. Deze lijkt van buiten wat oud, maar van binnen is hij prima in orde; Pablo en ik constateren verheugd dat onze tweepersoonshut een balkonnetje heeft (als een van de weinige).
We gaan meteen lunchen, en onderwijl vaart de boot naar de eilanden van de Halong Bay. De lunch is goed en het uitzicht is top: de rotspartijen zijn echt fantastisch mooi. We maken vele foto's en gaan ons dan klaar maken voor het kajakken, waar we beide erg veel zin in hebben. We voelen dat we iets goed te maken hebben, want tijdens onze vakantie twee jaar geleden in Noorwegen hebben we een behoorlijke kajak-frustratie opgelopen (we wilden toen bij Ålesund een halve dag kajakken, maar gingen na 20 minuten al weer terug omdat we beide doodsbang waren). Maar toen was er behoorlijke golfslag, en nu is het water vrijwel vlak: veel betere omstandigheden dus.
Het kajakken gaat dit keer uitstekend, en we genieten er beide enorm van. We varen onder een rots naar een lagoon, een paradijselijk plekje; Pablo merkt terecht op dat dit een perfect film decor is. We maken wat foto's en een paar filmpjes, en gaan dan weer terug. Op de vlonders waar de kajakken worden geregeld zie ik weer mooie tegels, wat een aangename verrassingen bergt Vietnam toch in zich!
De volgende activiteit is een bezoek aan een uitkijkpost op een eiland. We varen erheen, klimmen 400 traptreden op en worden dan beloond met een waanzinnig uitzicht over Halong Bay. Wow! We maken wat foto's en gaan dan naar beneden. Daar zwemmen we in een afgezet maar nogal klein stuk water. We zien allemaal goddelijke lijven, en worden weer geconfronteerd met onze eigen lichamen, die volgens dierbaren weliswaar OK zijn, maar waarvan we beide vinden dat die met een paar kilo's minder nog beter tot hun recht zouden komen. Meteen maken we drastische afslankplannen, die we van plan zijn om na SAIL - over twee weken - rigoureus te implementeren.
Na terugkomst op de boot nemen we een douche en gaan dan op het dek een drankje drinken. We krijgen meloensap, en nemen vervolgens een Hanoi biertje en een cola. Het uitzicht op de baai is geweldig mooi, er heerst een ongelooflijke vrede. Dit is puur genieten!
Het diner op de boot is prima en spectaculair, want de garnalen met wodka en water leveren een fascinerend stoombeeld op. Er komen steeds nieuwe gerechten, en de meeste zijn erg lekker, al zal deze boot nooit een Michelin ster verdienen. De sfeer aan tafel is goed. We zitten tijdens deze reis steeds aan dezelfde tafel met een jong koppel uit Wales en een Duitse vrouw die in scheiding ligt. De conversatie is niet eenvoudig - vaak zijn er stiltes - maar deze avond gaat het goed. Pablo doet een behoorlijke duit in het zakje door bij de jongen uit Wales, die verhaalt over zijn reizen in Zuid-Amerika, te informeren naar het dorp in Patagonië waar men Welsh spreekt, hetgeen aanleiding geeft tot een geanimeerd gesprek. Ik zelf wist niets van dit dorp (Trevelin) en ben wederom apetrots op mijn zoon.
Na het diner doen we een spelletje: we moeten allemaal blokjes passend in een doosje leggen. Het is rete-moeilijk, maar nadat we een aanwijzing heen gekregen wint onze tafel glansrijk de eerste prijs (een gratis drankje). Hierna gaan we vissen op inktvis, maar omdat de inktvis niet thuis geeft, laat staan hapt, is het met het vissen gauw gedaan.
We besluiten de avond met een drankje op het dek. Pablo en ik liggen heerlijk op stretchers onder de sterrenhemel, en we voelen ons beide uitstekend: wat een waanzinnig gave dag was dit. Mijn gedachten gaan - heel blasé, ik weet het - naar Chili, waar ik 15 jaar geleden buiten onder de sterrenhemel in een warm water bad zat, en ook zo'n volmaakt geluksgevoel had. Geholpen door deze idyllische omstandigheden hebben Pablo en ik een zeer boeiend en persoonlijk gesprek over diverse ontwerpen, en ik voel me de gelukkigste mens op aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten