Ik neem een duik in het zwembad en maak dan Pablo wakker, want we willen naar de floating market in Cai Be. Maar eerst gaan we heerlijk ontbijten in het restaurant, met zicht op het water.
We maken ons klaar voor de reis; Pablo wil nog "even" naar het toilet, daarna doe ik nog een wasje - we moeten ons voorbereiden op het chique Caravelle hotel, waar we geacht worden "smart casual" te verschijnen - en dan opeens is het gedaan: we pakken een paar fietsen en rijden weg.
Het fietsen is heerlijk, we voelen ons echt in Vietnam. Onderweg zien we veel eenvoudige huizen, maar soms ook een deftiger exemplaar, duidelijk van een goed boerende Vietnamees. Na een kilometer bedenk ik me dat ik mijn portemonnee thuis heb laten liggen. Een beetje dom, zou de koningin zeggen. Pablo zegt dat het niet zo erg is - we willen toch niets kopen? - en we vervolgen onze weg. We komen op de (normale) markt van Cai Be, waar een pont is waarmee ik graag een stukje zou willen varen, maar zonder geld gaat dat natuurlijk niet. Ik zou ook wel graag ergens iets willen drinken, en realiseer me dan dat ik het onaangenaam vind om zonder geld op weg te zijn. Ik vraag aan Pablo of hij het goed vindt als ik even terug ga om geld te halen. Pablo vindt het goed, maar hij wil niet op me wachten in een cafeetje in Cai Be - zoals ik had voorgesteld - maar mee naar het hotel.
Thuisgekomen genieten we beide van onze koele hotelkamer. Na 10 minuten wil ik weer terug om de floating market te zoeken, maar Pablo zegt dat hij liever op de kamer blijft. Dat is prima natuurlijk, en ik ga alleen op stap. In mijn eentje geniet ik anderhalf uur enorm van de Mekong delta: bij aankomst in Cai Be neem ik voor 4500 dong (20 eurocent) een pont naar het To Phong eiland en rijd daar een tijdje rond in een jungle-achtige omgeving, met redelijk veel Vietnamezen en af en toe een huis of een motor, maar zonder één andere toerist tegen te komen; ik heb me deze vakantie niet eerder zo "depaysé" gevoeld. Dan ga ik met dezelfde pont terug; ik ga een ander pontje over (2000 dong, 8 eurocent voor een retourtje), rijd nog wat bewonderend rond, en bezoek dan de "normale" markt van Cai Be. Er zijn vele soorten groente, zelfs bloemen - toch echt een luxe product - maar het meest bijzondere vind ik de eetbare dieren. En dat zijn er vele, en (bijna) alle leven nog - zodat ze gegarandeerd vers zijn, vermoed ik: vissen, muizen, padden, ontvelde kikkers (klaar voor de pan), eenden, kippen, en tot slot, niet levend, kippenpoten (voor de soep, neem ik aan). Het is een lust om hier rond te lopen.
Ik ga naar de kerk van Cai Be, en neem dan op een terrasje een koude cola tegen de zeer aantrekkelijke prijs van 8000 dong (35 eurocent). Ondertussen heb ik de floating market nog steeds niet gezien. Ik kijk de wateren af, maar weet niet waar ik moet zijn - ik vermoed dat de markt al voorbij is en ik te laat ben. Nou ja, dit alles was ook prima.
Thuisgekomen is Pablo zeer relaxed in zijn boek aan het lezen op ons heerlijke terrasje. We maken onze spullen in orde, checken uit en gaan dan voor vertrek nog een beetje kajakken. Dat blijkt wat tegen te vallen, want we moeten in een begrensd stuk water van 150 x 30 meter blijven. Ik neem nog snel een plons in het zwembad en dan gaan we met een taxi naar het busstation van de Futa bussen.
De busrit is goedkoop (4 euro) maar uiterst luxe: we krijgen ieder een bed waarin we horizontaal in een kleine drie uur naar Saigon worden vervoerd. Onderwijl laat de muziekinstallatie heerlijke muziek horen, wat wil een mens nog meer?
In Saigon worden we bij het uitstappen belaagd door een serie mensen die diensten aanbieden. Vele willen ons per motor naar het centrum brengen, maar dat willen wij liever niet. Een oude baas biedt een taxi aan, en daar gaan we graag op in. Wij zeggen dat we naar het Caravelle hotel willen; hij kent dit iconische hotel niet, maar met hulp van collega's begrijpt hij toch waar het is. Met een eigenaardige stijl - kan hij nog wel alles goed zien op de weg? - rijdt hij ons naar ons laatste hotel.
In het Caravelle hotel worden we als koningen ontvangen. In de "signature" lounge voor VIP's krijgen we een heerlijk welkomstdrankje, en dan worden we naar onze kamer begeleid. Die blijkt (toch) in de nieuwe vleugel te liggen - de Lonely Planet had me op het verkeerde been gezet - en ik besluit daarom een upgrade te nemen naar een kamer in de oude, historische vleugel van het hotel. Het is niet gratis, maar dan heb je ook wat: een suite met eigen balkon en zicht op het operaplein. Wow! Dit moet hetzelfde uitzicht zijn dat het internationale perscorps had gedurende de Vietnam oorlog, toen (bijna) alle journalisten vanuit dit hotel de wereld over de oorlog informeerden.
We genieten met volle teugen van deze bijzondere plek. We nemen een smoothie op de rooftop bar (Saigon Saigon), en deze blijkt, samen met de drie mango smoothies in Hanoi, de beste te zijn van de hele reis: mango/basilicum/aardbeien (Pablo) en banaan/gember/appel (Steven). Waanzinnige kwaliteit!
We gaan naar de signature lounge voor een drankje, maar daar blijken ook heerlijke "gratis" hapjes en drankjes te zijn: we besluiten hier te dineren, en genieten enorm van de culinaire hoogstandjes. Pablo voelt zich duidelijk enorm in zijn sas, en ik geniet daarom dubbel - voor hem en voor mezelf.
Dan gaan we lezen op ons balkon, en bewonderen ondertussen het fantastische uitzicht. Het Continental hotel aan de overkant is fraai verlicht, motors rijden af en aan, mensen steken behendig over, en de bouw van de metrohalte vordert gestaag in Vietnamees-Japanse samenwerking. Ik ben enorm blij met onze upgrade, want nu blijkt wat een geweldig hotel dit is, en wat een geweldige kamer we hebben.
We ronden de avond af met een laatste drankje in de Saigon Saigon bar: een chocolade smoothie voor Pablo en een cocktail Saigon Saigon voor mij.
Dan gaan we naar bed, dat heerlijk ligt en volgens Pablo een wolk lijkt. Het is pas half elf, maar morgen moeten we al om 5h30 opstaan om onze vlucht naar Nederland te halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten