[Steven] We staan om negen uur op. Pablo voelt zich veel beter, maar helemaal 100% is hij nog niet. We besluiten om vandaag niet te gaan lopen, zodat Pablo zich verder kan herstellen. Een bijkomend element in deze beslissing is dat onze wandelschoenen nog behoorlijk nat zijn van de tocht van gisteren door het rijstveld - bij één misstap stond je pardoes in het water ...
De ontbijttijd - 9h30 - is eigenlijk al voorbij als we aanschuiven aan tafel, maar gelukkig wil een lieve oberin nog een ommeletje voor ons maken, en wat fruit serveren. De tafel heeft een schitterend uitzicht op de rijstvelden beneden, waar we enorm van genieten.
Onze gids Liem komt en we delen hem mede dat we vandaag niet met de wandelexcursie meegaan. Hij begrijpt de situatie, en we spreken af voor lunch om 12h30 in het hotel.
We ruimen onze spullen op, genieten een laatste keer van het schitterende uitzicht vanuit het raam van onze kamer, en gaan dan Sapa in. Eerst kopen we sandalen voor Pablo - hij had maar één paar schoenen bij zich, en de andere zijn dus kletsnat - en dan bezoeken we de oude markt. Hier verkopen oudere vrouwen een paar stuks groente, levende vissen worden in grote bakken te koop aangeboden, en geplukte eenden staan klaar voor de pan. Het is een erg mooi gezicht, dit alles bij elkaar. Wij kopen twee bananen voor Pablo, en gaan dan naar het grote plein waar Pablo het fruit opeet.
Op een verhoogd terrasje nemen we een cola, lezen wat en kijken naar het leven beneden ons. We genieten ervan om de voorbijkomende toeristen in te schatten: waar komen ze vandaan, wat doen ze voor de kost?
We gaan terug naar het hotel voor de lunch en hebben een leuk gesprek met de Engelse meisjes. Ze vertellen over de omstandigheden in de homestay: het was nogal rudimentair, er werd (te) veel alcohol gedronken, en 's nachts heeft een meisje iedereen wakker gegild - ze droomde dat er een vogelspin over haar arm liep - maar voor de rest was de homestay een succes. Ik ben blij met onze keuze voor het hotel, zeker met de zieke Pablo.
Na de lunch voelt Pablo zich nog steeds niet helemaal top, en we besluiten daarom om bij de apotheek imodium te kopen. Pablo neemt meteen twee tabletjes, en na een half uur blijkt hij helemaal opgeknapt: naast de cola en bananen was dit kennelijk wat nodig was.
We vertrekken naar Ha Noi. De ruime bus is comfortabeler dan de bus van de heenreis, en in rap tempo rijden we op de Vietnamese hoofdstad af. Onderweg genieten we van het schitterende landschap: Vietnam is echt heel mooi. We zien helaas ook veel arme mensen onderweg, en kraampjes met fruit waar je nooit iemand ziet - als ik in mijn eigen auto was geweest, zou ik de neiging hebben overal te stoppen en iets te kopen.
In Ha Noi is het drukker dan eerder in de week. Maar dat is begrijpelijk, want het is vrijdag, en iedereen gaat uit. Er zijn eindeloos veel scooters en motors: vele met één of twee mensen erop, maar sommigen ook met hele families van drie of vier. Het is fascinerend.
Bij de hotels nemen we afscheid van onze reisgenoten: raar dat we de andere mensen in de groep, vooral de Engelse meisjes, waarschijnlijk nooit meer zullen zien.
We checken in in ons eigen hotel, en gaan dan nog even de stad in. De drukte blijkt nog erger dan gedacht, er is een hele zwerm scooters en motors voor de deur van ons hotel. Met moeite banen we ons een weg naar de overkant, en na nog een tweede lastige kruising komen we bij een gelateria, waar we een ijsje nemen. We praten over de Amerikaanse voorverkiezingen, en gaan dan na een half uurtje weer op huis aan. Morgen weer op om 7 uur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten