[Steven] De wekker gaat om 6h00, want er staat Tai Chi op het programma. Oei, na de lange avond van gisteren is dit wel wat vroeg ...
Op het bovendek, onder de stralende morgenhemel, proberen we de Tai Chi leraar in zijn snelle langzame bewegingen te volgen, maar als groentjes hebben we moeite om in de pas te lopen. Gelukkig is het na 10 minuten alweer voorbij; we zien dan dat op andere boten ook wordt getaichid, grappig zoals we allemaal hetzelfde doen.
We nemen een douche en gaan dan ontbijten. Aan tafel is het stil; Pablo en ik proberen een paar keer een conversatie te starten, maar de response is nul. Rare "sfeer" creëert dat. Ik ben daarom verheugd dat de trip vandaag weer ten einde komt en we deze groep kunnen verlaten.
We nemen de boot en gaan naar de "amazing cave". Hier blijkt duidelijk dat we niet alleen zijn in deze baai: boten varen af en aan om toeristen aan te leveren, en door de grote drukte kunnen we slechts zeer langzaam, voetje voor voetje, de 120 treden naar boven klimmen.
De eerste grot is niet zo spectaculair, maar de tweede en derde grot zijn waarlijk "amazing": grootse natuurlijke "hallen "strekken zich voor ons uit, het is een lust voor het oog. Uiteraard maken we diverse foto's, maar net als in Sapa en in de Halong Bay blijkt het lastig om natuurschoon op getrouwe wijze op de gevoelige plaat vast te leggen. Nadat we weer uit de grotten bij de boot komen blijkt de mensenmassa bij de ingang geheel verdwenen, en we zouden nu zo in één keer de trap naar boven op kunnen lopen: we vragen ons af of we niet een uurtje later deze grot hadden kunnen bezoeken, en nemen ons voor dat bij de feedback te vermelden.
Bij terugkomst op de boot ruimen we onze kamer op, nemen weemoedig afscheid van ons balkonnetje, en wonen dan een kookdemonstratie bij: Pablo blijkt duidelijk behendiger dan schrijver dezes in het maken van spring rolls, en wederom doet me dat veel plezier: ik hoop eigenlijk dat Pablo alles beter doet dan ik, net zoals mijn vader indertijd wenste dat ik alles beter zou doen dan hij.
Na de kookdemonstratie volgt een goede en vooral overvloedige lunch - we eten (te) veel op deze boot - en daarna rekenen we onze drankjes af en maken ons op om te ontschepen.
Onze gids Duong regelt voor ons een taxi naar Hai Phong, en als we in de airgeconditioneerde taxi zitten voelen we ons opperbest. Het was een geweldige excursie naar Halong Bay, maar het is ook weer erg fijn om met twee te zijn en de energieslurpende groep en het strakke tijdschema achter ons te laten. In de taxi voel ik me slecht omdat ik geen fooi aan Duong heb gegeven (we hebben wel een fooi gegeven aan het bootpersoneel); fooien en kadootjes, ik vind het altijd lastig. Ik besluit om in Hai Phong een bericht met complimenten te sturen aan V'Spirit (en heb dat ook gedaan).
We hebben besloten om naar Hai Phong te gaan omdat het volgens de Lonely Planet een mooie, rustige plaats is zonder veel toeristen. Het leek ons een ideaal contrast met Halong Bay, en dat blijkt het ook te zijn. Het mooie hotel, waar in de lobby koffie wordt geofferd aan de plaatselijke god, heeft goede WiFi en uitstekende airconditioning. Onze grote kamer biedt een interessant uitzicht op een bouwplaats waar een kraan een huis afbreekt: als kleine jongens genieten we van dit schouwspel, wat moet het heerlijk zijn om een uurtje die kraan te mogen besturen!
We doen een wasje en gaan dan naar het centrum, waar we diverse mooie huizen en communistische propaganda zien. We voelen ons echt in Vietnam, pas na een half uurtje zien we voor het eerst twee toeristen. Bij een cafe neem ik een ijskoffie, die de proberende Pablo zó goed bevalt dat hij er ook een neemt. Naast het café, op de openbare straat, hebben twee kappers hun praktijk ingericht. Voor ze knippen doen ze eerst zeer geconcentreerd wat oren-acupunctuur, het is een fascinerend gezicht.
We zien aan de overkant een paar pooltafels en besluiten daar een spelletje biljard te spelen. Het kost 40.000 dong (2 dollar) voor één keer; dit is duidelijk afzetterij, maar we betalen het met een glimlach (en spelen uiteindelijk drie potjes voor dit ene bedrag). De Pepsi Cola is daarentegen maar 10.000 dong (50 dollarcent) per flesje, zo goedkoop hebben we het nog nooit gehad. Eindelijk zien we de echte Vietnamese prijzen! De biljard eindstand is 2-1 voor Steven, maar het zal niet lang meer duren voor Pablo met twee vingers in zijn neus zijn vader zal verslaan. Read my lips.
Het is al laat en we gaan een klein hapje eten in het Big Man restaurant, dat door de LP wordt aangeraden. Het is OK maar niet spectaculair; het park tegenover het restaurant daarentegen, met grootse palmbomen, is wel erg bijzonder. Ik wil in een ATM aan het park geld halen, maar krijg "slechts" 700.000 dong (32 euro); ik zal gauw nieuw geld nodig hebben.
We nemen nog een biertje in een leuk café, waar ze ook heerlijke garnalen hebben, en lezen daar wat in onze boeken. Op weg naar het hotel kom ik langs een ATM en sluit daar nog wat extra geld te halen. De machine eet echter mijn kaart op - grrr! We bellen de "hotline", maar komen van een koude kermis thuis: geen gehoor. Een bankemployée in het gebouw kan ook niet helpen, en raadt me aan morgenochtend om 8 uur terug te komen. Dat besluiten we dan maar te doen.
In het hotel aangekomen blijkt er een enorm gat in mijn broek te zitten. Dat is natuurlijk beter dan andersom, zou mijn vader Pieter zeggen, maar zo hebben we op het eind van de dag voor het eerst op de reis twee kleine hobbels. Nou ja, het is allemaal heel marginaal en is vast goed op te lossen. Eerst maar lekker slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten