[Steven] We slapen uit tot 9h45 en gaan dan ontbijten. Wat een luxe is het toch om (ook) als ontbijt een keuze te mogen maken uit een uitgebreid menu, dat dan aan tafel wordt geserveerd. Vandaag nemen we weer een omelet, een verrukkelijk watermeloen sapje, vers fruit (mango en watermeloen) en een koffie.
We ruimen de spullen op, betalen en gaan dan op de fiets naar de biljardclub. Daar blijken we beide niet zo goed in vorm, maar Pablo maakt de minste fouten en wint terecht met 2-0. Ik zie nu pas dat er in de hal een paar "pikante" foto's hangen, benieuwd wat Ho Chi Min daarvan gezegd zou hebben.
Door de hitte zweet ik als een otter en stel daarom voor om nog een half uurtje te gaan zwemmen voor we naar het vliegveld moeten gaan. Pablo vindt het een goed idee, en 10 minuten later zijn we weer bij het hotel, waar de papegaai ons vrolijk opwacht met aangeleerde remgeluidjes. Al snel liggen we in het zwembad; het water blijkt bijna even warm als de buitenlucht - echte verkoeling brengt het dus niet - maar toch is het aangenaam.
De vriendelijke fietsenman roept ons, onze taxi is gearriveerd. Ik wil graag een fooi geven aan de fietsenman en aan de ontbijtman, overhandig totaal 20.000 dong maar bedenk me al snel dat dit echt peanuts zijn (ze krijgen elk 40 dollarcent van me). Ik had meer genereus in mijn portemonnee moeten tasten, alles aan de - duidelijk armere - fietsenman moeten geven, of gewoon geen fooi moeten geven, want deze mensen hebben het voor Vietnamese begrippen al erg goed. Hmm, hier is nog progressie mogelijk.
In de taxi hebben Pablo en ik een goed gesprek over het leven met verschillende nationaliteiten, over "wortelen" en over wat een ideale levenssituatie is. Pablo zegt dat hij zou willen leven als mijn (jaarclub/concert-)vriend Thomas. Ik begrijp zijn redenering, en ben er trots op dat hij een van mijn vrienden als voorbeeld noemt. Tien minuten later zie ik dat juist Thomas mij op het moment van dat gesprek een berichtje heeft gestuurd - raar toeval.
Op het vliegveld nemen we een heerlijke mango smoothie - de eerste die het niveau van Hanoi haalt - en in het vliegtuig lezen we en praten we verder. Fijn dat we binnenlands kunnen vliegen en niet 10 uur in een warme bus hoeven te zitten.
Met een taxichauffeur die wederom geen woord Engels spreekt gaan we naar ons hotel (Edenstar). De intocht in Saigon (Ho Chi Min City) is geweldig; net als in Hanoi zijn er veel scooters en motors, maar nu zijn er ook meer auto's en alles en iedereen rijdt dwars door elkaar over brede boulevards en langs felverlichte, westers aandoende winkelpanden, een waanzinnig gezicht. Het bruist hier duidelijk nog meer dan in Hanoi.
Ons hotel blijkt majestueus, met een zeer indrukwekkende lobby en prima kamer. Bovenop het hotel is bovendien een zwembad met een skycafé. Wow, het lijkt hier goed uit te houden. We gaan Saigon in en maken een wandeling door het park met als eindpunt de rooftop bar van het Rex hotel. Die is ook helemaal niet verkeerd, alleen een beetje duur: 185.000 dong voor een mango smoothie, terwijl wij daar in Hanoi 40.000 of max 60.000 voor betaalden. Maar het moet gezegd, de plek is waanzinnig mooi, ook door de fantastische tegels.
Pablo heeft een vlakbij gelegen restaurantje uitzocht, en dat blijkt erg goed. We nemen seafood rolls, garnalen, inktvis en spinazie, en toe duivelsfruit en watermeloen. Ik neem ook een glas witte en rode Dalat wijn uit Vietnam, die prima smaakt.
Terwijl we naar huis lopen gooien we een flesje water naar elkaar. In de lobby van het hotel nemen we nog een irish coffee; Pablo leest in zijn boek, ik regel de laatste hotels. Heerlijk is dit allemaal, Saigon is echt vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten